شرکت در نظرسنجی
لطفا در این نظرسنجی شرکت نمایید:
مدارس ما از نظر آموزش مهارتهای اساسی زندگی،اجتماعی و تخصصی، وضعیت مطلوبی ندارند.در حال حاضر کمترین توجه و تمرکز مدارس بر آموزش مهارت است. دانش آموزی که در سن ۶ یا ۷ سالگی وارد پیش دبستانی و مدرسه می شود. بعد از شش سال دوره ی ابتدایی و دو دوره ی سه ساله متوسط، باید از نظر یادگیری مهارتهای زندگی -اجتماعی و حتی مهارتهای تخصصی در حد مطلوب و قابل قبولی باشد. اما متاسفانه فارغ التحصیلان دبیرستانی ما با کمترین مهارتهای مورد نیاز با انباشتی از اطلاعات بدرد نخور مدرسه را تمام می کنند . گروهی وارد دانشگاههای مختلف می شوند و مابقی نیز به سمت بازار کار می روند. مدارس ما مدارس دانش محور هستند نه مهارت محور!
بر اساس پیشنهاد سازمان بهداشت جهانی، سه شیوه برای توسعه و بهبود مهارتهای زندگی وجود دارد که هر یک از ما بسته به اینکه به موقعیت و جایگاه خود و نیز اینکه به صورت فردی یا سازمانی اقدام میکنیم، میتوانیم این شیوهها را برای بهبود جامعه خود به کار بگیریم:
کارگاه آموزشی
آموزش در عمل
آموزش افراد آسیب پذیر
شخصی که از مهارت های زندگی در مراوده و ارتباط با دیگران کمک می گیرد به احراز موفقیت هایی چون: افزایش قدرت تحمّل نسبت به نظرات مختلف و احساس امنیت نسبت به گفتار دیگران برداشت واقع بینانه از جهان و...، نایل خواهد شد؛ هم چنین مهارت های زندگی اثر مناسبی در جهت کاهش آسیب های فردی و اجتماعی خواهند داشت و با ایجاد نگرش اصولی و علمی در انتخاب بهترین شیوه در انجام بهینه ی هر فعّالیت نقش مؤثّر خود را اثبات خواهد نمود.
مهارت های زندگی رفتارهایی هستند که برای آشنایی افراد با راه های درست معاشرت با خود، دیگران و افزایش توانایی های روانی، اجتماعی و دینی افراد متناسب با فرهنگ جامعه شان آموزش داده می شوند که در دنیای پیشرفته و پیچیده ی کنونی، چگونه زندگی نمایند تا آسیب پذیری کمتری داشته باشند و در رقابت های اجتماعی همیشه بازنده نباشند؛ چگونه خطرات را از خود دور سازند و در مورد توانمندی های خود به باورهای پایداری برسند.
بهترین زمان برای یادگیری این امور در سنین مدرسه میباشد.